ادبیات

پنج شش ساله بودم که در حیاط خانه مان شاهد ختنه سورون خودم شدم. حیاط پر از غلغله ی بچه ها بود. بزرگترها چنان با ساز ربابه ی(1) کولیها و پایکوبی رقاصه زنگوله به پا همصدا شده بودند که صدا به صدا نمی رسید.صندلیِ دسته دار و مخصوص «ملا احمد» روضه خوان را آورده بودند و در وسط حیاط کاشته بودند و لُنگِ نوی روی «نشیمن جا»یش پهن کرده …

آنوقتها نمی فهمیدم که دلیل مهاجرت آدم هایی چون خانواده من و ابراهیم از مسجدسلیمان به شوشتر چیست . نمی دانستم که شهرِ پُر اتهام و ترس، بنیانهای معیشتش را از دست داده و همه یکی یکی از آن می گریزند. مقصد متفاوت بود اصفهان و تهران و اروپا و آمریکا برای کسانی که دستشان به دهان می رسید اما آنها که مثل پدر من و ابراهیم سرمایه ای …