آمارهایی که چهارشنبه هفدهم دی ماه در همایش «آب و توسعه پایدار استان چهار محال و بختیاری» اعلام شده حتی برای نگران‌ترین دلمشغولان محیط زیست و منابع آب نیز به شدت غافلگیرکننده بود.
استاندار این استان اعلام کرد: “با بروز خشکسالی‌های اخیر 57 درصد چشمه‌ها و قنوات این استان خشکیده و سفره آب‌های زیرزمین استان تا 24 متر کاهش یافته و بیش از 200 شهر و روستا، مناطق و شهرک صنعتی استان با تانکر آبرسانی می‌شوند”.
گفته‌های سلیمانی از آن جهت اهمیت دارد که چهار محال و بختیاری به خاطر واقع بودن در مرتفع‌ترین بخش زاگرس مرکزی یکی از پر آب‌ترین مناطق ایران به شمار می‌آید. تقریبا نیمی از رودخانه‌های بزرگ ایران، مثل کارون، دز و زاینده رود از این منطقه سرچشمه می‌گیرند.
وقتی می‌شنویم که در بالادست بیشتر چشمه‌ها خشکیده، سفره‌های آب زیرزمینی 24 متر فروتر رفته و بسیاری از شهرها و روستاها با تانکر آبرسانی می‌شوند، افزون‌تر از قبل نگران دشت‌های پایین دست می‌شویم. یعنی دشت‌های خوزستان و اصفهان و فارس که عمدتا با جریان آبی که از سمت کوهستان‌های چهار محال و بختیاری می‌آمده سیراب می‌شده‌اند.
تاکنون هر خبری که از پیامدهای خشکسالی بلندمدت می‌رسیده مربوط میشده است به دشت‌های کم ارتفاع و نواحی خشک و بیابانی و مناطق گرمسیری. و این اولین بار است که این طور هراس آور مردم از تاثیر خشکسالی حتی بر کوهستان‌های سردسیر و سابقا پر آب مطلع می شوند.
باید در این نکته درنگ کرد که کاهش ظرفیت منابع آب، اعم از بارش دریافتی و یا آب‌های جاری یا زیرزمینی در سراسر این محدوده جغرافیایی (زاگرس مرتفع و دشت های همجوار آن) کمابیش همسان بوده و بین 50 تا 60 درصد است. یعنی فرقی بین بالادست و پایین دست، سردسیر و گرمسیر، سرچشمه و تالاب و آبخیز و آبراهه نیست، همه جا ذخیره منابع آب دست کم نصف شده است. و قابل تامل اینکه خشکسالی بلندمدت تازه آغاز شده و آثار واقعی آن از سه تا پنج سال دیگر نمایان خواهد شد.
برگرفته از: BBC فارسی
وقتی اصفهانی ها به دلخواه خود در اکوسیستم های منطقه بختیاری دستکاری های عظیمی را صورت میدهند طبعا” باید نگران آینده منابع آبی منطقه باشیم.