داستان

پیره زن 82 سالش بود. نه عینک داشت و نه صمعک. طبق رسم معمول در همه جای دنیا، او هم، سر شوهره را کرده بود زیر خاک و حالا تنها زندگی میکرد. میگفت از خانه با دوچرخه آمده ورزش! میگفت خیال دارد تا زمانی که میتواند سرپا بایستد بیاید Gym. میگفت …، آقا اینها را که گفت، آی خیط شدم من! آی خجالت کشیدم از خودم. اگر میگذاشت ازش عکس بگیرم …

نشسته بودم و به «آواز شُلیل» گوش میدادم که همین طور خَشخاری* یه کلافی توی دلم شروع کرد به باز شدن و تا بیایم و بفهمم چه بود و چه شد، یهو از جا کندم و کشیدم رو به آسمون و هی بالا و بالاتر.
از ساختمان ها بالا زدم، از آنتن های تلفن، از دکل های برق، از همه شهر. دست خودم نبود که، بی بال پرواز میکردم …

گفتم حاجی این خانم بیست سال است که بدون اجازه من به کشور داخل و از آن خارج میشود، چطوره حالا که خودم همراهش آمدم ایران باید به او اجازه خروج کتبی بدهم!؟

سالها بود چیزی را به فارسی امضاء نکرده بودم این بود که همین جور اله بختکی اسمم را نوشتم و دوسه خط پیچ واپیچ کشیدم دورش. اعداد و تاریخ را هم ناخودآگاه به لایتن …

اتاق شماره 9 چیزی نیست جز یک اتاق مربع شکل کوچک که دو تیکه مبل کهنه دارد و میزی شیشه ای کوتاه پیش روی مبلها. آنسرش هم میزی چوبی گذاشته اند با کامپیوتری قدیمی و خاموش روی آن. هیچ شعار معاری هم به درو دیوار نیست. پشت میز مردی میانه سال با ریش جو گندمی با ماشین کوتاه شده و لباس سویل ایستاده است و دو سه نفر …

هواپیمای جت 737 شرکت Turkish Airlines سرساعت 13.10 بعدازظهر دوم فرودین 1391 از گوتنبرگ می پرد تا سه ساعت و سی دقیقه بعد ما را در فرودگاه کمال اتاتورک استانبول به زمین بنشاند، تا 7 ساعت تمام را در فرودگاهی که هرگز ندیده ایم در ترانزیت سر کنیم و بعدش با پرواز همین شرکت که باز سه و نیم ساعت طول خواهد کشید مستقیما به شیراز برویم …

سه سال پَستر، آنها همه آمدند به‌ شهر من. نه به‌ همسايگی ما، به‌همسايگی “همزبان ها”. دختر بزرگشان را يکی دو بار در خيابان ديدم. در “خزعليه”‌ای که “خرم‌کوشک” نام نهاده شده بود. “خزعليه” برای هم‌زبانان حسين خزعليه ماند و خرم‌کوشک ميان فارسی‌زبان‌ها جا افتاد. شتابان پاسخ سلامم را داد و گريخت. زود شوهرش داده بودند سر هوو …

زنگ در که به صدا در آمد، ماریا که مشغول ورق زدن آلبوم عکس های قدیمی اش بود، با تعجب به در خیره شد. چه کسی می تواند باشد؟ او که منتظر کسی نبود، با کسی قراری نداشت. بار دوم که زنگ در به صدا در آمد، بی اختیار به سوی در دوید و بی آن