گل سرخ هیچ کس
بهار سبكبارانه شانههايم را فوت كرد.
آري، چه خوب، آفريدگان را پشت سر گذاشتم
و آن نيمكت سنگي را كه آرزو داشتم زير چتر آن ديگري
كهكشان يال و كوپالم را كاه و پولك بپوشانَد.
ميدانم ديگر هيچ فرشتهاي امان نخواهد داد
شادي جان، چه شوم تا گرماي سبدي را در آغوش بگيرم.