شعری از: حمید ایزدپناه
آساره شمار شُوِ بی خآو و قرارم
(ستاره شمار شب بی خواب و قرارم)
پاییز گرته ی بَختِمُ و گم کرده بهارم
(پاییز گرفته بخت ام و گم کرده بهارم)
آواره صحرای خیالِ شو و روزم
(آواره صحرای خیال شب و روزم)
بیماردلِ گُم بیه دی گَرتُ و غُوارم
(بیمار دل گم شده در گرد و غبارم)
فرهاد دلی هادِ هوای گل شیرین
(فرهاد دلم در هوای گل شیرین)
تیشه ی غمِ او اَر نَکِنه بیخِم و بارم
(تیشه ی غمش اگر نکند بیخم و بارم)
بُز ار بنشینه قووه عشقم عجبی نی
(اگر در قاپ بازی عشقم بز بنشینه عجیب نیست)
خوم حاَسه و حوم کرده و خوم باخته قمارم
(خودم خواستم و خودم کردم و خودم باخته قمارم)
جا پای خیالی گذرا مَن دِ خیالِم
(جا پای خیالی گذرا ماند در خیالم)
ائی نقش اُمیدَ که چِنی برده ستارم
(این نقش امیده که چنین برده قرارم)
دوسی دُمِتَه چِش کِنِکی شیوه کارت
(دوستی همراهته و سرزنش شیوه کارت)
رَتِم سی شکارت که چِنی کردی شکارم
(رفتم برای شکارت که چنین کردی شکارم)
بختی تو وه مقصود رَسس هر که تونه دی
(از خوشبختی تو به مقصود رسید هرکه ترا دید)
کاشکی بووی بخت بیارِ شوِ تارم
(کاشکی که باشی بخت بیار شب تارم)
شو ، بارون و دیری و غم و مونسی دل
(شب ، بارون . دوری و غم و مونسی دل)
گول حَردَه دلِ بی صِفتِ پا وه فرارم
(گول خورده دل بی صفت پا به فرارم)
وا ای دل که فنا با که چِنی کرده اسیرم
(این دل نابود بشه که چنین کرده اسیرم)
وا ائی بی سر و پائی که چنی کرده دوچارم
(با این بی سرو پایی که چنین کرده دچارم)
هرگز ز «صفا» قصه شوگار نپرسی
(هرگز ز صفا(ایزدپناه) قصه شبانگاه نپرسید)
شُعله ی غَمِ شوگار و پریسکه ی ری حارم
(شعله غم شبانگاه و جرقه آتش رو به افولم)
————————————————————————
آساره = ستاره/ خآو = خواب/ گم بیه = گم شده/ غُوار = غبار
خوم = خودم/ چِنی = چنین/ ستارم = آرامش و قرار/ چِش کِنِکی= سرزنش
رَتِم = رفتم/ سی = برای/ رَسس = رسید/ بووی = باشی
حَرده = خورده/ وا ائی = با این/ پریسکه = جرقه آتش/ مَن = ماند