شعر

پدر تا شده است
تا فرش نو را چارتا کند
و در صدائی پا خورده می گوید
سر بلندم کنی دختر
هر چه گفتند
بگو چشم …

دلم تافه تک و تنیا غمینه
(دلم چون کوه تاف همیشه تنها و غمگین است)

غریوم دی مکو پر دلم خینه
(در این ملک غریبم و دلم از روزگار خون است)
سرم چی کوکلابرفش گریت پا …

دلم می خواهد
زیر همین درخت بلوط
برگی از نسیم خیس این گندم زار را
در پاکتی از عافیت شقایق تا به زنم
و روی آن چند بنفشه ی تازه زاد < نازار> بگذارم
و برایت پست کنم …

بعد از جنگ
هر کجای جهان
اگر دیدی آسمان هست
اما جایی
برای نفس کشیدن نیست،
همانجا ، زادرود ِ بی رؤیای ِ من است …

نه در ییلاق

نه در قشلاق

هیچ کجا قرار ندارم

کاش

با ایل باد ها همسفر می شدم …

چه سماع دل نوازی
جلوه می کند
بر پیشانی این سپیده ی روستائی
تا بگذرند رود خانه را پرندگان
زران – زران بزران را
بال می زنند …