در آبانماه 1390 برای نخستین بار نام «خلیجفارس» در فهرست میراث جهانی درخشید؛ این پیروزی فرهنگی و دیپلماتیک برای ایرانیان با رخداد ثبت «مهارت‌های سنتی ایرانیان در لنج‌سازی و لنج‌رانی در خلیجفارس» در فهرست میراث ناملموس (Intangible Heritage) یونسکو شکل گرفت. این پرونده از نظر جغرافیایی و فرهنگی ابعاد بسیار گسترده‌ای داشت و در آن تمام تجلیات «میراث‌فرهنگی ناملموس» به چشم می‌خورد. به زعم کارشناسان از برتری‌های این پرونده، گنجاندن میراث‌فرهنگی متنوع تحت مقوله‌ای واحد است؛ امری که به‌ندرت، در پرونده‌های جهانی مشاهده می‌شود و تنها پرونده قابل قیاس با آن پرونده «نوروز» است.
از دیگر دستاوردهای ثبت این پرونده، درج مکرر نام جزایر ایرانی ابوموسی (گپ سبزو)، تنب‌های بزرگ و کوچک، لاوان، کیش و… با نام‌های ایرانی و باستانی خود در اسناد یک نهاد بین‌المللی است. کارشناسان اذعان دارند تنظیم دقیق اسناد و کیفیت علمی و جذابیت‌های هنری این پرونده باعث شده است تا به رغم اعتراضات بعضی کشورهای حاشیه خلیجفارس ثبت جهانی آن قطعی شود.
تدوین اسناد، پژوهش‌های تاریخی و میدانی و ساخت فیلم مستند این پرونده در سال 1388 توسط گروه پژوهشی «سرزمین‌من» انجام گرفت و با ثبت آن در 1390پس از نزدیک به 32 سال از ثبت اولین پرونده ایران در یونسکو، شمار آثار ایرانیان در فهرست میراث جهانی به 22 رسید.
برگرفته از: خبرگزاری میراث فرهنگی