تختی که در آسمان ورزش / مانند ستاره ای درخشید/
چون دید تفاوتی ندارد / در این بر و بوم سرو با بید/
از خواب گذشته گشت بیدار / آسوده گرفت و تخت خوابید
دیروز دوستی تلفن زد و گفت: فلانی میدانستی که امروز پنجم شهریور است؟
گفتم : نه اما مگر پنجم شهریور چه خبر است؟
گفت: سالروز تولد غلامرضا تختی است. اگر تختی زنده بود امروز 79 ساله میشد.
نوشتن در مورد جهان پهلوان تختی، مظهر اخلاق و سمبل ورزش یک ملت که او را پوریای ولی زمانه هم میگفتند کاری است عبث و در واقع تکرار مکررات. امروزه هر کس که به اینترنت دسترسی داشته باشد میتواند با چند کلیک همه آنچه را که در باره تختی گفته و نوشته اند بخواند و عکسهای ورزشی و شخصی او را از نظر بگذراند. با این وجود آدم از خودش می پرسد تختی که بود که در دوران حیاتش آنچنان زیست که بقول معروف دل از عارف و عامی برده بود و از آن تاریخ سیاه 17 دیماه سال 1346 که در هاله ای از ابهام، در هتل اتلانیتک در خیابان تخت جمشید تهران کشته شد، تا به امروز، هنوز هم نامش ورد زبانهاست.
او حتی در مقایسه با بعضی از کشتی گیران زمان خودش مدال کمتری گرفته بود اما روش مردمی و اخلاق والایش او را تنها در چهارچوب یک ورزشکار نمی گنجانید. محبوبیت تختی در میان توده های مردم راکت وار رو به بالا میرفت. جوری که حکومت را هم دستپاچه کرده بود. در جریان جمع آوری پول برای کمک به زلزله زدگان بوئین زهرا، غلامرضا تختی به تنهایی بالاترین رقم پول را جمع آوری کرد و به زلزله زدگان رساند.
کوتاه سخن اینکه میگویند در تاریخ معاصر ایران تنها دو رجل سیاسی پاکدامن و میهن پرست در کشورمان ظهور کرده است. اول میرزا تقی خان امیرکبیر و دوم دکتر محمد مصدق. در همین دوران شاید در جامعه ورزش و بعنوان سمبل اخلاق و منش انسانی هم بیش از یکی دو نفر را تاریخ بیاد ندارد. غلامرضا تختی اگر اولین نباشد بی شک دومین بوده است.
تختی حدود سال 1338 به دعوت کیهان ورزشی از مسجد سلیمان و لالی ( در استان خوزستان) دیدار کرد. از جمله در جمع باستانی کاران در زورخانه مسجدسلیمان حاضر شد. عکسهای زیر را دوست گرامی محمد مکری از آلبوم شخصی اش برای ستین لر فرستاده است.
محمد حسین زاده