نوروز یادگاره ای است بسیار کهن که از راهی بسیار دور, پرسنگلاخ و دشوار, از فرازین قله های زمان, از تارَک درخشنده اندیشه و فرزان و خرد می آید. نوروز از دیرینه ترین هنگامه های هستی انسان بر گردونه زمین, گاه خرامنده, گاه خروشنده, تا به کنون راه نوردیده است.
نوروز براستی رهاوردی است سخت پرشکوه.
کاروان ورجاوندِ نوروز در گذار خویش از روزگاران پرفراز و نشیب, هزاران سختی دیده و بسیار آزموده است, ودر سینه نامیرای خویش بیشماران مایه های فرهنگ و هنر را اندوخته است. سینه نوروز سرشار از بیشماران رازِ ناگفته- گلهایِ ناشکفته است. مگر یک سخن که نیک آشکار است و بشکفته, و آنهم پیمان ناگسستنی با یادگار شکوهمند نیاکانمان, پیمان با میهن مان ایران و فرهنگ بالنده اش.
نوروز آشیانه بر فرازِ درخت تناور میهنِ ایران دارد و ریشه در ژرفایِ جان و دلشان. این یادگار کهن جاودان خواهد ماند و در اندرون سینه مردم و رود خروشنده تاریخ همواره روان خواهد بود. هیچ توفنده توفانی, خانه اش را از جای برنکند و هیچ خروشنده سیلابی و بداندیش بیگانه ای به تاراجش نبرد.
نوروز براستی برگی زرین و درخشان از شناسه ایرانیان است و گذرنامه مان در گذاره های دشوار و سهمناک تاریخ. نوروز را در یکسخن باید تاریخ ماندگاری و پایداریمان نامید. هرآیینه اگر نوروز نمی بود نامه فرزانگی و درفش ایرانیان چنین در دشتهای پهناور رزم و کار, و بر کوهساران سرافرازیده بر اوج آسمانهای زمان برافراشته نمی ماند.
چنین یادگاره ای ورجاوند را دریغ اگر از دل و جان ارج نگزاریم و پاس نداریم. ایرانیان براستی چه نیک آنرا در ژرفای سینه و جانشان, گرامی داشته اند و با انگبینِ مهر آمیخته اند.
ایرانیان از دیرگاهان, نوروزِ ورجاوند را هنگامهِ زایش دگرباره مهر و پیمان می دانسته اند. در چنین روزهایی به دیدار یکدیگر می شتافتند و هرآنچه را که پلید بود به دور می ریختند, و کینه ها را از دل می زدودند, هرآیینه نوروز زایشی دیگر بود. نوروز دیدارگاه ایرانیان, نوروز هنگامه پیمان مهر و آشتی با همدیگر بود. براستی اگر نوروز نبود, چگونه نیاکانمان چنین پیروزمند در میدان رزم و نبرد, و در ستیز با دشواریهای روزگاران سر می افرازیدند.
هرهنگام که میهن مان به تنگی گرفتار آمده است, نوروز بیدرنگ به یاریش شتافته است. تاریخ مان انباشته از این گواهی هاست. فردای امروز نیز نوروز یاوری دلاور و نستوه مان خواهد بود. هرآن هنگام که به سختی درافتیم, نوروز چون نیایی ورجاوند دستمان خواهد گرفت.
پس گاهِ پرشکوه نوروز را سخت گرامی بداریم و آنرا از ژرفای دل ارج بگزاریم.
نوروز, سرفرازین قله شکوهند تاریخ و فرهنگمان بر همه ما ایرانیان همایون و فرخنده باد.
هلمند اربابی