یک خودروی جمع و جور، ارزان و کم دردسر که با تمام ضعف هایش، آن قدر دوست داشتنی بود که شاید کسی از آن خاطره بدی به یاد نداشته باشد. یک «ژیان» بود و کلی قابلیت منحصر به فرد!
از کوچک و کم جا بودنش گرفته تا کمک فنرهای عجیب و غریب و موتور دوسیلندره و سیستم خنک کننده و بخاری سرخودی که هوای گرم موتور را می فرستاد داخل اتاق تا سرنشینانش را در روزهای سرد، گرم کند. از همه جالب تر و خاطره انگیزتر، دنده اش بود که به جای بالا و پایین شدن، جلو و عقب می رفت. در یک مسیر افقی و وسط مسیر راهش را پیدا می کرد و دنده به دنده می شد.
دهه شصتی ها ژیان را با «قرقی» معروف سریال چاق و لاغر می شناسند. ژیانی که بدون راننده حرکت و توقف می کرد و یک خودروی هوشمند بود. شاید اصلا به خاطر همین ویژگی‌ها باشد که یک ماشین نسبتا ضعیف، ارزان و کوچک، هنوز لبخند شیرینی روی لبان کسانی می نشاند که یادی از ژیان کرده باشند.
ژیان از کجا آمد؟
کارخانه سیتروئن در فرانسه، جایی بود که در سال ۱۹۶۷ برای اولین بار، این خودرو را به بازار عرضه کرد. خودرویی که ما به نام ژیان می‌شناسیم، نامش «Dyane» است. دایان را بر پایه شاسی و پیشرانه خودروی نسل قبلش یعنی «CV۲» ساخته بودند. شاید بهتر آن‌که بگوییم او یک مدل تغییر چهره از نسل قبل است. دایان یا همان ژیان، حاصل تلاش شرکت سیتروئن برای رقابت با غول رقیب هم‌وطنش یعنی کمپانی خودروسازی«رنو» بود. شرکتی که رنو ۴(مدل قبلی رنو ۵) را تولید کرده بود و دایان قرار بود رقیب آن باشد.
سیستم تعلیق دایان، هنر سازندگانش را کامل می کرد. سیستمی که هنوز هم یکی از عجایب مهندسی مکانیک به شمار می رود. فنرهای مستقل برای هر چرخ که به بازوهایی ضربدری متصل بودند، بهترین جاذب ضربه و دافع فشار کابین شدند. قابلیتی که حتی شرکت عظیمی مثل مرسدس بنز را به تکاپو انداخت. با دست‌کاری در یک شفت مرکزی، می‌شد ارتفاع خودرو را به دلخواه کم و زیاد کرد. به همه این ها اضافه کنید مرکز ثقل پایین دایان را که باعث شده بود تا حتی در صورت چرخش‌های شدید، واژگونی یا همان چپ‌‌شدگی رخ ندهد.
دایانی که ژیان شد
سال ۱۳۴۷ وقتی اولین محموله خودروهای دایان فرانسوی به ایران رسید، ایرانی ها نام دایان فرانسوی را «ژیان» گذاشتند. لقبی که معمولا و در حکایت های ایرانی ، لقب شیرها بود و به معنای خشمگین و درنده. ژیان اما بر خلاف ظاهر ترسناکش قلبی مهربان داشت و همین دوست داشتنی ترش می کرد. اما ژیان‌های ایرانی همه Dyane نبودند. ژیان هایی که برای مونتازبه ایران آمده بودند چند نوع بودند. نام اصلی مدل پیکاپ Méhari و مدل واگن در اصل سیتروئن Acadiane بود.
ژیان های ایرانی حتی کولر هم داشت. با سیستمی شبیه کولرهای آبی خانگی. پوشال‌هایی پشت داشبورد تعبیه شده بودند که با ریختن آب یا قرار دادن گونی یخ با عبور جریان هوا، باعث وزیدن باد خنک ملایمی می‌شد. برای روزهای سرد سال هم ژیان یک همراه وفادار بود. بخاری داشت. یک بخاری که البته گرمایش همان هوای گرم داخل موتور بود. ژیان ویژگی های منحصر به فرد دیگری هم اشت. یک هندل در جلو ماشین که در مواقعی که استارت کار نمی کرد می شد با چرخاندن آن به صورت دستی موتور ماشین را روشن کرد ارتفاع چراغهای جلو را تنظیم کرد. به همه این ها اضافه کنید سقف جمع شونده برزنتی و قابلیت درآوردن صندلی های ژیان و استفاده به عنوان نیمکت در پیک نیک ها و سفرهای تفریحی.
با همه این ویژگی ها می شد حدس زد ژیان به راحتی جایش را به سرعت در میان ایرانی ها باز می کند. طوری که تا سال 1359 که تولید ژیان هم زمان با ماههای آغاز جنگ تحمیلی و به دلیل فشار قتصادی ارز بری متوقف شد، حدود یک میلیون و 444 هزار و 583 دایان، 253هزار و 393 آکادین و 144 هزار و 953 دستگاه مهاری ایران تولید و فروخته شد.
برگرفته از: اینترنت
ستین لر- محمد حسین زاده: حالا که حرف ژیان پیش آمد خالی از لطف نیست که عکس اولین ماشینم که یک ژیان 1354 آجری رنگ بود و حدود 20000 تومان از نمایندگی ژیان در خیابان 24 متری اهواز خریده بودم را ببینید. من و ژیان با دک و پُـز آن زمان و باقی قضایا.
برو بچه های شرکت نفت بجای ژیان به آن میگفتند «ژ. ام. و» بروزن بی. ام. و!
