دستانم را در ساحل کارون می کارم

به بهانه تخریب فرهنگسرای بهمن علاءالدین در بلوار ساحلی کارون توسط شهرداری اهواز

سروده اول:

تو نمرده ای

نامت آوار آفتاب است برای شبزده ها

و یادت سنگین ترین “بهمن” ی

نشسته بر شیب حادثه ها

دستانم را در ساحل کارون می کارم

شاید تو را خواب ببینم

سروده دوم:

آقا معلم، سلام!

یادت هست

روزی به تو گفتم چندی است

نوار سبز امامزاده

بر انگشت درختان شهرمان نمی رقصد!

تو خندیدی و گفتی: پیش از این،

رودخانه بزرگ، گله ها بزرگ و فراخنای پیشانی مردان بزرگ بود

ولی در شهر، در این شهر، گله داری ممنوع است!

آن روز منظورت را نفهمیدم

سالها از آن روز می گذرد و تو نیستی

اینجا بی تو ملالی نیست

می گویند شهر بی نام تو، «زیباسازی» شده است

شهردار هر روز با وسواس چکمه هایش را واکس می زند

روی میزش نوشته بال فرشته موجود است!

حالا می فهمم قصه ای را که برایم گفتی

زمین هایمان را گرفتند؛ به بها؟ نه! به بهانه ای؛

“چاه نفت می زنیم و برایتان جاده و شهرک می سازیم”

زمین هایمان را دادیم ولی

گله هایمان را نگه داشتیم؛ و با یک پیاله دوغ خوش بودیم

شهر اما بزرگ تر شد و مرتع ما کوچک و کوچک تر

دروغ و خشکسالی تا در خنکای صبح چراگاه رخنه کرد؛ به ناچار

گله ها را فروختیم

و خانه ای در شهر آشنای غریب خود خریدیم

امامزاده هایمان کو، درختان مان کو، روبان سبز امامزاده بر درختان مان کو؟!

بجای نوار سبز امامزاده

روبان قرمزی – شاید به یاد تو – بر گلوی درختان بسته اند

و ما غیرتمان را با گله هایمان فروختیم

چرا که به ما گفته اند در شهر، گله داری ممنوع است!

سروده سوم:

مزار معلم شاعران خسته را شبانه شلاق زدند

می گویند “بهمن” نباید پا به “حریم بستر کارون” می نهاد

و نمی دانند تو همسر و همراز و همبستر “کارون” ی

و اگر می دانستند چه عشق بازی ها در این بستر داشته اید

هر آینه، ترسم، کارون را به شلاقی از عفونت بی بازگشت بنوازند

و آبش را برای توبه، تماماً به دارالمؤمنین یزد و اصفهان تبعید کنند!!

هرچه باشد کارون هم در این همبستری، گنهکار است

و همانطور که می دانیم، اینجا همه در برابر قانون برابرند!

بهمن کیهان بختیار

برگرفته از: loor.ir