نویسنده فرانسوی، مادام دیولافوا که در زمان ناصرالدین‌شاه به همراه همسر باستان‌شناس خود به ایران آمده و از اصفهان دیدار کرده، در بارۀ زیبایی‌های مدرسۀ چهارباغ نوشته است: «چشم از دیدن کاشی‌های مینائی که اشعۀ آفتاب را منعکس می‌کنند، خیره می‌شود… در صحن حیاط نهر بزرگی در حوض طویلی که از سنگ مرمر ساخته شده‌است، عبور می‌کند و عکس درختان در سطح بلورین آب دیده می‌شود. شاخ و برگ‌های این درختان تابلوی تاریکی را تشکیل می‌دهد که در میان آن گنبد و مناره‌های مستور از موزائیک‌های مینائی نمایش مخصوص دارند. در زمینۀ آبی فیروزه‌ای گنبد تصاویر سفیدی دیده می‌شود که به شکل مارپیچ ترسیم شده و لطف مخصوصی دارد و تصاویر زرد رنگی هم وجود دارد که به اسلوب عربی جابه‌جا با رشته‌های آبی و سیاه تزئین شده‌است».
[]