شاهنامه خوانی به زبان های انگلیسی و روسی، ضرب و زنگ زورخانه، چرخ چمنی و چرخ تیز، کباده، میل اندازی و گرفتن سنگ، حتی رخصت گرفتن هنگام ورود به گود! تمام اینها در جام قهرمانی اروپا اتفاق افتاد. ماجرایی که شاید به زودی در “آفریکن کاپ” نیز تکرار شود.
ورزش باستانی ایران زمین، حالا دارای فدراسیون جهانی است. رفته رفته در کشورهای مختلف جا افتاده و رقابت های آن به صورت رسمی انجام می شود. کنفدراسیون های آمریکا، اروپا، آفریقا، آسیا و اقیانوسیه اش نیز با تشکیلات مجزا، مشغول فعالیت هستند.
ورزشی چنان ریشه دار که نشانه‌هایش را می توان در متون قدیم؛ از سیاحت نامه فیثاغورث گرفته تا اوستا، حاوی کهن ترین نوشتار و سروده های ایرانیان سراغ گرفت.
ادوارد براون، شرق شناس مشهور نیز قدمت و ریشه های ورزش باستانی ایرانیان را به هزاره های قبل منتسب کرده است.
از کتاب “مینوی خرد” پهلوی تا اثر سترگی به نام شاهنامه نیز بارها به کشتی گرفتن و آلات ورزش باستانی و جنگاوری با همین آلات، اشاره شده است.
پس از برگزاری رقابت های متعدد در اروپا، تاسیس زورخانه ها در اروپا و آمریکا و استقبالی فراتر از انتظار در این دو قاره، حالا وزارت ورزش و جوانان زیمباوه قصد دارد ورزش زورخانه ای را در برنامه اولین دوره بازی های آفریقایی قرار دهد.
توسعه ورزش های زورخانه ای در نقاط مختلف جهان در شرایطی رخ می دهد که به گمان پهلوانان و پیشکسوتان، این رشته ورزشی شرایط مناسبی در ایران ندارد و دچار رکود شده است؛ از تعطیلی و از بین بردن زورخانه ها گرفته تا عدم همراهی با اعضای ایرانی
فدراسیون بین المللی ورزش باستانی.
غیبت ایران در رقابت های بین المللی کشتی پهلوانی و ورزش های زورخانه ای، لطمه فراوانی به سطح فنی رقابت ها زده و حیرت تیم های دیگر را نیز در پی داشته است.
پرسش آنها این است که “چرا ایران سال ها تلاش کرد تا این ورزش را جهانی کند، اما حالا که ورزش های زورخانه ایران به ثبت رسیده است، خود از حضور در رقابت های رسمی خود داری می کند؟”
منبع: بی بی سی فارسی