شعری از: سپیده رئوفی نیا
———
بلوط های کهنه
آرامگاه ستایشگرانِ کاذب خویشند
و من
از وسعت ستایشهای ابریشمی صداقت
به حقارت این معبدهای زمخت
گره خورده ام
و هر روز
کلاله های ذهنم
از اجداد مفرقی ام هوار می کشند
و دستهایم
از برکات قهقرایی شان بیزار است
آری
“من به صورتی چاره ناپذیر به اینجا رسیده ام”