هشتم ماه مارس و روز جهانی زن نزدیک است. امسال دقیقا 100 سال از پیدایش روز جهانی زن میگذرد. در هشتم ماه مارس سال 1910 میلادی بود که برای اولین بار روز زن را جشن گرفتند. اما شالوده این روز مهم زمانی ریخته شد که غرب صنعتی زنان را نیز به کارخانه ها راه داد منتها با شرایطی بسیار متفاوت با مردان کارگر. این امر باعث شد که پس از مدتی بقول معروف کارد به استخوان برسد و در هشتم مارس 1857 زنان کارگر کارخانه های پارچه بافی و نساجی در نیویورک بخاطر افزایش دستمزد و بهبود شرایط کار به خیابانها ریختند. تظاهرات به درگیری قهرآمیز با پلیس انجامید و اعتراض کننده گان بشدت سرکوب شدند. اما این حادثه پایه گذار جنبشی شد که بعدها مرد سالاری مطلق آن روزگار را بیکباره کمرنگ کرد.
یکسال بعد یعنی در سال 1858 زنان کارگر اروپایی نیز به جنبش زنان امریکا پیوستند و ده ها هزار زن در خیابانها ی آلمان و اطریش و سوئیس و دانمارک و غیره به راهپیمایی پرداختند و خواهان حقوق مشابهی با مردان شدند. این تظاهرات نیز غالبا به خشونت کشیده میشد و پلیس وارد عمل میشد.
در ماه مارس 1895 اولین اتحادیه صنفی زنان تشکیل شد و اعتراض های خیابانی برای بهبود وضعیت زنان شاغل، هرسال در همین تاریخ انجام شد.
سپس در کنگره بین المللی سوسیالیستها که در سال 1910 در کپنهاگ پایتخت دانمارک برگزار گردید «کلارا زتکین» از حزب سوسیال دموکرات آلمان، هشتم ماه مارس را بعنوان روز جهانی زنان پیشنهاد کرد که به تصویت کنگره رسید. در 8 مارس سال 1911 بیش از یک میلیون زن کارگر و دیگر گروه های اجتماعی همراه با مردان با برپایی سخنرانی در کشورهای مختلف خواهان حقوق اجتماعی- سیاسی برابر برای همه زنان و مردان شدند. در این سال تظاهرات مشابهی در روسیه و چین هم روی داد.
پس از فراز و نشیب های بسیار و فعالیت پیگیر زنان در زمینه بدست آوردن حقوق خود- حتی در طول سالهای جنگ دوم – بتدریج زنان کشورهای آسیایی و افریقایی و امریکای لاتین نیز خواهان شرایط کاری و اجتماعی بهتری شدند و نهضت زنان به همه کشورها راه یافت.
در سال 1975 سازمان ملل متحد اعلام کرد که این سال، سال بین الملی زنان نامگذاری شده است و دو سال بعد از آن یعنی در 1977 سازمان یونسکو هشتم مارس را به‌عنوان «روز جهانی زن» برسمیت شناخت. از آن به بعد، در چنين روزی مردان به زنان گل يا هديه تقديم می کنند و بدينوسيله از مبارزات انسانی آنان قدردانی می کنند.
گر چه در خیلی از کشورها همچنان زنان به عقب رانده میشوند و حتی در جوامع پیشرفته بشری هم تبعیض بین زنان و مردان در زمینه های اجتماعی وجود دارد، اما حرکت زنان نیویورک در یکصد سال پیش، بسیاری از موانع پیش روی زنان جهان را از میان برداشت و جایگاه اجتماعی آنان را در دنیای مردسالار بکلی دگرگون کرد.
پایان سخن اینکه، زنان ایران که در گذشته ای نه چندان دور«ضعیفه» خوانده میشدند و در جامعه مرد سالار ایران حق رای نداشتند، امروز انسانهای فرهیخته ای هستند که در همه فعالیت های اجتماعی مسرانه حضور دارند و با وجود محدودیت های سنتی و اجتماعی، انصافا خوش می درخشند. در ضمن یادمان باشد، کم نیستند زنان ایرانی در خارج از کشور که به مقام های بلند علمی اجتماعی دست یافته و خود را تا جایگاه مدیریت بالا کشیده اند. خواستن توانستن است!
——————————————————————————————————————
