سروده سیدعلی صالحی
دندان بر جگر بگذار
اگر چه کوهستان ها را صخره به صخره
با خون شکوفه ها شسته اند
اما رنگین کمان های بسیاری
بر پیچ و تاب رود بزرگ
پل خواهند زد
حوصله کن مجروح من
مجروح خارزار بی چلچله
این طور هم نمی ماند
که علف در دهان داس بمیرد و
باد برای خودش
هی به هوچی و هلهله.
من به تو قول می دهم
بهارزایی هزار خرداد خوش خبر
از جانپناه امید و ستاره در پی است
دندان بر جگر بگذار آهو
آهوی پا بزای
صیاد سایه گریز نیز نمی داند
سرانجام در برکه تاریک
به تنهایی خود شلیک خواهد کرد
اما تو باز
برای نجات همان سنگ انداز
هم با چراغ ماه و مرهم شفا
باز خواهی گشت
باز گرد دارد دیر می شود
تیرماه 1388