تقدیم به ندای ایران

به همه زنان شجاع ایران

بر زمین افتادم اما آسمان شد بسترم

یک ندا بودم ولی اینک به هر جا اخترم

چون مسیحا زنده گشتم تا که رفتم از جهان

اینکم بر بام دنیا گر چه خونین شد پرم

آنکه تیر از جانبش قلب مرا بر خون نشاند

من شدم تیری به قلبش در جهان با پیکرم

در وطن بودم ولی اینک جهانم خانه شد

در زمین بودم ولی شد آسمان بوم و برم

اینکم فریاد آزادی به لبهای جهان

اینکم من آن ندایی که جهان پشت سرم

من ندایم ماه زیبایی که در خونش نشست

ماه بودم پر زدم ، بر فرق خورشید افسرم

شور آزادی منم اینک به هر بام جهان

نام جاویدم چو ایرانم که یک زن ، دخترم

لطفی بابا احمدی

6 تیر 1388 گتنبرگ سوئد