گورستان پرلاشز ، در شرق شهر پاریس (منطقه بیستم) بین میدان گامبتا از شمال و بلوار شارون از جنوب، قرار دارد. این گورستان از سال 1804 شکل گرفته و مزار شخصیت های بزرگ فرهنگی و تاریخی چون مولیر ، کلود سن سیمون ، فردریک شوپن ، اونوره دو بالزاک ، اگوست کنت ، گیوم آپولینر ، مارسل پروست، سارا برنار ، کولت ، ادیت پیاف ، جیم موریسون و بسیاری دیگر، همچنین برخی از نویسندگان ایرانی چون صادق هدایت و غلامحسین ساعدی می باشد
هر کسی وارد پرلاشز می شود، زیبایی این پارک قدیمی، بر روی تپه های شارون، پوشیده از درختان کهن و مملو از پرندگان … فرا می گیردش. هوا در این جا زنده است؛ پاک تر از هوای بلوار و و سایر نقاط شهری که آن را در بر گرفته است. در پای دِیر روی، چمن ها پر از نیمکت است. روی همه آن ها نشسته اند: پیرمردان و پیرزنانی که با هم گفت و گو می کنند، جوانانی که چیز می خوانند، زنان بارداری که چیز می بافند … جلو تر نیز، درون کوچه های فرعی گورستان نیز باز هم روی همه نیمکت ها نشسته اند؛ نیم نگاهی به این فضا کافی است تا متقاعدمان کند که این گورستان به پارکی عمومی می ماند، جز این که جای بادکنک و بستنی فروش و بچه هایی که برای بازی آمده باشند در آن خالی است؛ فضای این جا ربطی به “مصرف” ندارد، مگر مصرف گل که خاصه آن است. در این فضا همه چیز تاریخ گذاری شده … در آن هم- زمانی و دو- زمانی در هم می آمیزد: نه تنها گوری تازه را در کنار مجسمه ای کهن پوشیده از پیچک و عشقه می بینیم، بلکه حتی متوفی جدیدی را در قبری قدیمی می یابیم: تاریخ های 1842 و 1979 در کنار هم حک شده اند. در این جا، زمان عطر عجیبی دارد … قدم می زنم. طولانی. در یک بعد از ظهر آفتابی. آرامگاه بالزاک، و ریکو را می یابم. بر حسب اتفاق. در گذرهایی که در این جا خیابان یا راه نامیده می شوند … معماری مزارها را واکاوی می کنم. نوشته ها را می خوانم. نشانه ها را می نگرم. مجسمه ها را تحسین می کنم و می گذارم تا قبرستان مرا در جذابیت خود فرو کشد…
برگرفته از: سایت ایرانشناسی و فرهنگ