از جمعه که جام جهانی فوتبال توی آفریقای جنوبی شروع شده تا اینجا که سه روز از بازیها گذشته، نشده که یه مسابقه مثل مسابقات دوره های گذشته جام جهانی به دلمان به چسبد. از بس صدای به قول عربها «بلاانقطاع» این بوق های پلاستیکی به گوشمان می رسد، نه از بازی لذتی میبریم و نه اصلا می فهمیم چند چند شد! سر و صدای آزار دهنده این ترمپت های پلاستیکی بلند و رنگ و وارنگ که به آن vuvuzela می گویند، از ما گذشته حتی رفته توی اعصاب گزارشگران تلویزیون حاضر در استادیوم ها نیز و صدای اعتراض آنها را بلند کرده. من که میگم داور و مربی تیم های فوتبال هم دل خونی دارند از این جناب وووزلا. صدایی که تو تماشاچی فوتبال از تلویزیون هر چه هم میخواهی به آن توجه نکنی نتیجه عکس میدهد و بیشتر گوشهایت را پر میکند! انگار که هزاران مگس دور سرت ویز و ویز می کنند. نه دلت میآید از خیر فوتبال بگذری و نه صدا لحظه ای میخوابد.
اولش فکر میکردم که شاید این «دیجیتال» تی وی است که اشکال دارد و از آفریقا تا برسد سوئد یه جایی کمیتش می لنگد. اما وقتی رفتم روی سیستم «مونو»ی تلویزیون، دیدم که صد رحمت به اون اولی. اینجا انگار مگس ها درشت تر هم هستند! خلاصه هیچ راهی نبود جز اینکه با صدای بسته تلویزیون بازی را تماشا کنم. حتما شما هم به همین نتیجه رسیده اید.
یادش بخیر اون زمانها فقط یه «ممد بوقی» داشتیم که امجدیه را روی سر میگذاشت و بعدها هم سر از استادیوم صدهزار نفری درآورد. فوتبال بین تاج و پرسپولیس بدون بوق سه شیپوره ممد بوقی انگار یه چیزی کم داشت. کیهان و اطلاعات علاوه بر عکس ایرانپاک و کلانی و حجازی و دیگران، عکس ممد را هم میزدند که داشت وسط تماشاچی ها بوق ش ر ا می دمید و میدان را گرم میکرد.
حالا توی آفریقای جنوبی همه شدن ممد بوقی!
محمد حسین زاده