گستردن خوان مهرگانی در انجمن ستین

شنبه 20 اکتبر 2012- یاران و هموندان ستین، مهرگان را گرامی داشتند.

در برپایی آئین ایرانی مهرگان امسال انجمن، بخاطر محدود بودن محل برگزاری جشن تنها 70 نفر از فعالان و مسئولین انجمن به جشن دعوت شده بودند. این جشن یکی از چهار جشن بزرگ ملی ما ایرانیان است که «ستین» یان پیوسته پاس میدارند. از جمله مراسم ویژه این جشن گستردن خوان مهرگانی توسط سیاوش اردو بود که انواع خوردنی ها بشکل سمبولیک در آن جا داشت.

برنامه با خوشامدگویی رضا زارع دبیر اول انجمن ستین آغاز شد و سپس امیر عمرانی (مدیر مسئول جشن)، در زمینه این گردهمایی سخنان کوتاهی ایراد کرد و آغاز برنامه را اعلام نمود. در این هنگام هلمند اربابی طی سخنانی از جمله گفت:

«در باور کهن ایرانیان, شادی یکی از چند آفریده نخست و بنیادین اهورامزداست. فرهنگ ایرانی فرهنگ جشنی است, فرهنگ شادی. دهها جشن در سال بدان چم است که آنان پیوسته از جشنی به جشن دیگر می رفتند, یا به سخنی دیگر از شادیی به شادی دیگر. آنان پیوسته با اندوه در ستیز بودند … مهر و مهرگان هنگام برابری زن و مرد, هنگامه برابری روز و شب, هنگامه آرامش و شادکامگی است.»

پس از اتمام سخنرانی، نوبت به پذیرایی و شام زیر ترنم موسیقی بود. امسال انجمن ستین کلیه هزینه های جشن را بعهده گرفته بود و هموندان میهمان انجمن بودند. گروه موزیک افشین زنگنه نیز با صدای رسا و «توپ!» افشین و همراهی آرمان زنگنه و رضا عمرانی چون دگر بارها شادی آفرین این جشن مهرگانی بود. دی جی موزیک و دیسکو نیز بخشی از برنامه را پر میکرد.

سنتی که هرگز در جشنهای انجمن فرهنگی-اجتماعی ستین فراموش نمیشود رقص محلی لری بختیاری و لری لرستان زیر نوای ساز و دهل است. پیوسته چنین باد. ایدون باد.

متن کامل سخنان هلمند اربابی در جشن مهرگان ستین:

مهرگان برشما خجسته و نیک باد

مهرگان هنگامه پیوستن دلها به یکدیگر است.

اکنون تابستان به سررسیده است و خرمنها برچیده, گویی گاه ان است که از کار بسیار سنگین تابستان, از کشت و داشت و برداشت بدرآیند و بیاسایند.

با برپایی جشن, این آیین بسیار ارزشمند, پراکنده بودن در کار کشت و دام, و هرکسی در پی کاری بودن اکنون به پایان رسیده است, پس باید بهم گرایند. براستی جشن دلها را چه خوب بهم گره می زند, بهم می دوزد. در جشن آدمی هر آنچه را که پیش از این داشته به کناری می نهد و با دلی گشوده در کنار دیگران, شاد و خندان رامشگری می کند. می خرامد مست و خندان, دور از اندوه و ای چه بسا کینه ها از دیگران, پای می کوبد و می سراید ترانه های مهر و دوستی.

در باور کهن ایرانیان, شادی یکی از چند آفریده نخست و بنیادین اهورامزداست. در بندهشن چنین می گوید: پس از آنکه آسمان را آفرید, آب را آفرید و زمین را آفرید شادی را نیز آفرید برای آنکه مردمان در سختی و رنج نزیند. او که می دانست که آدمی زندگی پر رنج و سختی خواهد داشت و نیز چون آفریده اش را بسیار دوست میداشت برآن شد که شادی را بیافریند و بدو ارزانی دارد و چنین کرد. ایرانیان جشنهای بسیار برپا می داشتند.

این جشنها بزرگترین بیمه گر ماندگاری و شادابی فرهنگی مان در گذاره های سخت و دشوار بوده است. جشنها کارکردهای فراوانی داشتند و دارند. فرهنگهایی که بر جشن استوارند مردمانی شاداب و سرزنده دارند و در کار و زندگی شان بسیار پیشتازند.

فرهنگ ایرانی فرهنگ جشنی است, فرهنگ شادی. دهها جشن در سال بدان چم است که آنان پیوسته از جشنی به جشن دیگر می رفتند, یا به سخنی دیگر از شادیی به شادی دیگر. آنان پیوسته با اندوه در ستیز بودند.

مهر ومهرگان هنگام برابری زن و مرد, هنگامه برابری روز و شب, هنگامه آرامش و شادکامگی است. نام مهر و مهران نشان از آن دارد که در فرهنگ ایرانی, روزگارانی مردان و زنان در همه چیز برابر بوده اند. برای نمونه, مهران هم نام مرد است هم نام زن. البته نامهای بسیار دیگری نیز هست که سخن از یگانه بودن جایگاه زن ومرد دارد. نمونه دیگر دستور زبان پارسی است و نبودن نهاد جداگانه زن و مرد در زبان پارسی, سخن از این برابری زن و مرد دارد.