لیلاج- شعری از سید علی صالحی

Salehi

از دفتر شعر «سمفونی سپیده دم» آخرین کتاب شاعر صمیمی مسجدسلیمانی

لیلاج

گفت برمی‌گردم،

و رفت،

و همه‌ی پُل‌های پشتِ‌سرش را ويران کرد.


همه می‌دانستند ديگر باز نمی‌گردد،

اما بازگشت

بی‌هيچ پُلی در راه،

او مسيرِ مخفیِ بادها را می‌دانست.


قصه‌گوی پروانه‌ها

برای ما از فهمِ فيل وُ

صبوریِ شتر سخن می‌گفت.

چيزها ديده بود به راه وُ

چيزها شنيده بود به خواب.


او گفت:

اشتباه می‌کنند بعضی‌ها

که اشتباه نمی‌کنند!

بايد راه افتاد،

مثل رودها که بعضی به دريا می‌رسند

بعضی هم به دريا نمی‌رسند.

رفتن، هيچ ربطی به رسيدن ندارد!

او گفت:

تنها شغال می‌داند

شهريور فصلِ رسيدنِ انگور است.


ما با هم بوديم

تا ساعتِ يک و سی و دو دقيقه‌ی بامداد

با هم بوديم،

بلند شد، دست آورد، شنلِ مرا گرفت و گفت:

کوروش پسرِ ماندانا و کمبوجيه

پيشاپيشِ چهارصدهزار سربازِ پارسی

به سوی سَدِ سيوَند راه افتاده است.

بايد بروم

فقط من مسيرِ مخفیِ بادها را بَلَدم.





پیمایش به بالا