هیچ اتفاقی برای من نمی افتد

امروز اولین روز نوزدهمین سالی است که در خارج هستم. می خواهم امروز را ثبت کنم، اما مشکل این است که این جا هیچ اتفاق مهمی برای من پیش نمی آید که ارزش ثبت داشته باشد . من با همسرم و پسر کوچکم زندگی می کنم. پسر بزرگترم هم که دانشجو است حالا پیش ما زندگی می کند.
او الآن در تعطیلات است و چند روز دیگر به انگلستان می رود که سومین سال دانشگاهش را شروع کند .
دوست دارم امروز برایم اتفاقی بیفتد، اما می دانم که نمی افتد .
پسر بزرگم علاوه بر کمک هزینه ی دانشجویی که دولت دانمارک به او می دهد، و با وجود این که وام دانشجویی را هم می گیرد، سالانه مقداری پول هم از ما می گیرد. البته این ها غیر از آن امکان های غیر نقدی است که در اختیارش می گذاریم .
اول صبح با این فکر که در این مملکت اتفاقی برای من نمی افتد از خواب بیدار می شوم. پسر کوچکم که کلاس نهم است تا صدای باز شدن در اتاق خواب ما را می شنود، فرزی از تختش می پرد پایین و سلام نکرده می دود طرف حمام. با اشاره ی سر از همسرم می پرسم “چی شده؟”
من صبح ها تا مسواکم را نزنم با کسی حرف نمی زنم. آخر برام عجیب بود که این پسری که باید هفته ای یکی دو بار به زور می فرستادیش حمام، حالا تند و تند، سرش را می گرفتی پاش تو حمام بود و پاش را می گرفتی،
سرش تو حمام بود .
همسرم بیخ گوشم گفت: “آخه یه دوس دختر پیدا کرده” و ادامه ی خنده اش را برد تو آشپزخانه .
دنبالش رفتم تو آشپزخانه. برگشت و گفت: “لطفأ تو حالا تو نیا تا ما کارمون تموم شه!”
او و پسر بزرگم می خواستند برای ظهرشان غذا بردارند. همیشه یک صبحانه ی فوری مثل کورن فل کس یا موسلی هم می خورند .
همین جوری در فکر این روزها و سال هایی هستم که هیچ اتفاقی برایم نیفتاده. به طرف اتاقی می روم که کامپیوتر توش هست. می خواهم ای میل ام را چک کنم، که می بینم دوست دختر پسر بزرگم پشت کامپیوتر نشسته. – به دانمارکی می گوید: “کامی گفت تو سر کار هم می تونی ای میل ات رو چک کنی – . ”
سرم را می اندازم پایین و می روم حوله و لباس هام را برمی دارم و به اتاق خواب می روم. تو آینه چشمم به چین و چروک های صورتم می افتد و می گویم :
” چه اتفاق ها که ندیده ای !”
بی فاصله خنده ام می گیرد و اضافه می کنم :
” بله! سال ه ا است که فقط دیده ای! ”
حوله را روی شانه ی چپم می اندازم. اندک موهایی را که هنوز برایم مانده صاف و صوف می کنم. حالا پسر کوچکم از حمام درآمده، اما این دفعه پسر بزرگم نمی گذارد بروم تو. می گوید صبر کنم تا اول او به سر و صورتش برسد. تو این دو سالی که انگلیس بوده بیست هزار کرون قرض بالا آورده که البته بیشترش مال بانک است و حالا مجبور است که توی تعطیلاتش دو جا کار کند. حالا هم کمی دیرش شده و باید عجله کند. بی حرف سرم را می اندازم پایین و می روم به سمت آشپزخانه تا غذای ظهرم را آماده کنم .
فکر می کنم چه قدر خوب می شد اگر یک ات فا ق به یاد ماندنی، امروز را جاودانه می کرد . پسر کوچکم با سر خیس ایستاده و غذای ظهرش را آماده می کند. تازه گی ها صداش مثل جوجه خروس دورگه شده و اص لا نمی شود سر به سرش گذاشت. به اتاق نشیمن می روم و تلویزیون را روشن می کنم. کشته شدگان “نیو اورلئان” به هزاران نفر رسیده است. هشت صد نفر را که نزدیک به همه ی آن ها سیاه پوست هستند زیر یک سقف جا داده اند و می گویند در چنین جایی و آن هم در حالی که همه ی آب های شهر با فاضلاب قاتی شده و جسد آدم و حیوان به همراه همه گونه آشغال و زباله در همه ی شهر شناور است، اگر کمک فوری به توفان زدگان نرسد آمار مرگ و میر به شدت بالا می رود .
خبر بعدی، گرانی بی سابقه ی نفت است که به بالای یازده کرون رسیده است. برای ایران خوب است. اما فوری از مغزم می گذرد که با وجود افزایش قیمت نفت، باز هم در آن جا ا تفاقی برای مردم عادی نمی افتد .
خبر بعدی در رابطه با نزدیک شدن یازده سپتامبر است .
در جوانی خیلی ماجراجو بودم و از زندگی صاف و ساده و بی ات فاق اص لا خوشم نمی آمد .
صدای بسته شدن در آپارتمان را برای سومین بار که شنیدم تلویزیون را بستم و درجا، همان جا حوله را پرت کردم رو دسته ی مبل و همه ی لباس هام را درآوردم. یک نفس عمیق کشیدم. حالا می توانستم انتخاب کنم که اول دوش بگیرم یا غذای ظهرم را آماده کنم. کار من جوری است که اگر دیرتر بروم، می توانم به جای آن بیشتر سر کار بمانم تا جبران کمبودش را بکنم و برای همین اگر دیرتر بروم چندان مهم نیست .
به امید یک “ا تفاق”، رفتم دوش گرفتم، ریشم را زدم و در کمال آزادی و نشاط، لخ ت مادرزاد رفتم تو آشپزخانه تا ناهارم را آماده کنم. محل کار ما از شهر دور است و در یک منطقه ی صنعتی است. هیچ فروشگاهی هم دور و برمان نیست و اگر با خودمان غذا نبریم از گرسنگی دل پیچه می گیریم . در یخچال را باز کردم، کاهو را درآوردم، اما هرچه گشتم کالباس مالبسی ندیدم. کمی خاگینه از دیروز مانده بود، گفتم جهنم! با این که تخم مرغ اذیتم می کند، همین را می برم. آن را با یک گوجه فرنگی از یخچال درآوردم. خیار هم نبود. میوه هم تنها یک سیب آن تو بود که یک طرفش گندیده بود و آن را بیرون انداختم. فقط یک ب رش
نان سیاه بود و دو تکه نان ت ست. خاگینه را روی نان سیاه گذ اشتم، آن را لای کاغذ آلومینیمی پیچیدم و با گوجه
فرنگی گذاشتم تو یک پلاستیک. نان ها را هم برشته کردم و با کمی پنیر خوردم. تو ایران به نان و پنیر می گفتیم
“نان و دق “.
از خانه تا ایستگاه قطار پنج دقیقه راه است. چند روز پیش تو همین مسیر یادم آمد که در ایران وقتی راه می رفتم نه تنها جلو و چپ و راست، که حتا پشت سرم را هم می پاییدم. درست مثل این که پشت سرم هم چشم داشت. اما این جا نه این که ات فاقی نمی افتد، سال ه است که دیگر آن هوشیاری و حواس جمعی را از دست داده ام و بی خیال و بی قید راه می روم .
قطار باید هشت و سی و هفت دقیقه برسد و ده دقیقه ی بعد به ایستگاه بال روپ می رسم. از آن جا ده دقیقه پیاده می روم و سر کارم هستم . دو دقیقه زودتر رسیدم، اما از بلندگوی ایستگاه گفتند که به علت اشکال در سیگنال که نمی دانم چیست – –
یک قطار از مسیر حذف شده و قطار بعدی دوازده دقیقه دیرتر می رسد .
یک مرد جوان کراواتی با کیف سامسونایت اش چندتا فحش داد و با یک “فا ک” غلیظ رفت که تاکسی بگیرد. زن همسایه امان هم که تنها زندگی می کند و دو بچه ی کوچک دارد که هر روز اول صبح باید یکی اشان را به شیرخوارگاه ببرد و بعد چندصد متر آن طرف تر آن یکی را به مهد کودک، کم مانده بود اشکش دربیاید. هی تند و تند قدم می زد و کیفش را از این شانه به آن شانه می داد و می گفت: “فاک. امروز هم دیر شد. فاک! فاک! فاک !”
تو فکر بودم که آیا امروز ا تفاقی خواهد افتاد یا نه که قطار رسید. چون این وق ت صبح مردم سر کار می روند و یک قطار هم از مسیر حذف شده بود، قطار پر بود و ما به زور خودمان را چپاندیم تو. مأموران قطار آن تو بودند. در که بسته شد شروع کردند به کنترل بلیت ها. یک جوان خارجی بلیت نداشت. قبض جریمه ی پانصد کرونی را برایش نوشتند. عرق از پیشانی تیره رنگش روی لپ های پاکستانی اش می ریخت. چون رنگشان تیره است آدم نمی تواند سرخ شدنشان را ببیند .
سر کارمان یک تابلو به دیوار زده اند که روی آن می نویسند امروز کی مریض است، کی در محل دیگری جلسه
دارد و یا کی در مرخصی است. روی آن نوشته شده بود که ماریا درگذشته است . بی اختیار گفتم: “بی چاره “.
ماریا سی و هفت سال داشت و تا چند ماه پیش هنوز پیشمان کار می کرد. هشت سال است که این جا کار می کنم و تا حالا هفت نفر از همکارانم از سرطان مرده اند. این جا چه قدر سرطان زیاد است !
کامپیوترم را روشنن می کنم و تا آماده شود از پنجره بیرون را نگاه می کنم. برخلاف بیشتر وقت ها که هوا ابری و گرفته است، امروز آفتابی و شاد است. هر روز اول روی صفحه ی بی بی سی می روم و نگاهی به اخبار آن می اندازم: یک هواپیمای  اندونزیایی سقوط کرده و بیش از صد نفر کشته شده اند. در مصر برای نخستین بار “انتخابات آزاد” ریاست جمهوری بپا شده اما معلوم است که حسنی مبارک برنده می شود. برای اولین بار یک دختر افغانی در مسابقه ی ملکه زیبایی از انگلستان شرکت کرده است. خبر بعدی شرح این است که خرابی های توفان نیو اورلئان به علت فعالیت های انسانی بوده است. اول این که بیشترین نفت آمریکا از آن جا استخراج می شود و آن هایی که سال ها نفت آن جا را استخراج کرده اند، حفره های ایجاد شده را پر نکرده اند. دوم این که سد ی که روی رودخانه ی شهر زده بوده اند، سال های سال مانع ریخته شدن گ ل و لای رودخانه به دریا شده و این رسوب ها گنجایش خود رودخانه را هم برای چنین بارشی به شدت کاهش داده اند .

تلفن زنگ می زند. کار من شروع می شود. ظهر موقع ناهار همکاران پیشنهاد می کنند که دسته گلی برای ماریا بفرستیم. تینا که آخرین کسی بوده که با او حرف زده می گوید همه ی نگرانی ماریا این بود که بر سر دخترش لوییزه که تازه یک سالش تمام شده بود چه می آید. بیست کرون برای گل و کارت دادم. تینا خودش ترتیب فرستادن کارت و گل را می دهد .
ساعت چهار و نیم است و دیگر خسته ام. امروز هم هیچ اتفاقی نیفتاد .
پیش از آن که کامپیوتر را خاموش کنم دوباره سری به سایت بی بی سی می زنم. سوئد می خواسته است دستگاه های تصفیه آب و کمک های دیگری برای آسیب دیدگان توفان به نیو اورلئان بفرستد که آمریکا نپذیرفته و هواپیما هنوز، همچنان در فرودگاه سوئد منتظر و آماده ایستاده است. در همان زیر هم خبر می دهد که تعداد کشته شدگان سر به هزاران می زند و هرچه دیرتر کمک برسد، مقدار مرگ و میر هم افزایش می یابد .
با همکاران خداحافظی می کنم و ده دقیقه در زیر آفتا ب جان تاب و جهان تاب قدم می زنم تا به ایستگاه برسم.
در راه به این خنده ام گرفته بود که من و آفتاب قابل مقایسه بودیم. برای هیچ کداممان ات فاقی نمی افتاد .
تو ایستگاه پوستر تبلیغاتی یک حزب دست راستی را زده اند. این اولین باری است که در یک پوستر سیاسی
این جوری مستقیم گفته می شود که بیشتر از هشتاد درصد جرم ها در جامعه، توسط مهاجران اتفاق می افتد .
چند وقتی است که همسرم خرید روزانه را به عهده گرفته است. او خیال می کند من خیلی چیزهای اضافه و
غیرضروری می خرم و پول را هدر می دهم. تازه به خانه رسیده ام که او زنگ می زند و از پشت آیفون می خواهد که به کمکش بروم. دوتا کیسه پلاستیک پر را از دم در برمی دارم و از پله ها می آیم بالا. همسرم تو آشپزخانه خودش را روی صندلی می اندازد و درخواست آب می کند. یک لیوان آب به دستش می دهم. یک قلپ می خورد و نگاهم می کند. از چشم هایش می خوانم که ات فاقی افتاده است. می پرسم: “چیزی شده؟ “
می گوید بهزاد حالش بد شده و او را برده اند بیمارستان. من بهزاد را نه به این خاطر که پسر خاله ی خانمم
هست دوست دارم، بلکه او را به عنوان یک دوست خیلی دوست دارم .
پرسیدم: “چرا؟”
مادر بهزاد پس از یک بیماری طولانی، هفته ی پیش در ایران مرده بود. دوازده سال بود که مادر و فرزند
هم دیگر را ندیده بودند . همسرم گفت بهزاد خون ریزی معده کرده . پیش از مرگ مادرش با او صحبت کرده بودم و می گفت نارحتی او به خاطر مادرش دست کم دو برابر آدم های دیگر است، چون که او نه توانسته وظیفه ی فرزندی اش را در مورد مادر به جا بیاورد و نه وظیفه ی پزشکی اش را. او که به آلمان پناهنده شده تا به حال دوبار جواب رد گرفته و نه پاسپورت دارد و نه اجازه ی اقامت. تا حالا که مدرکش هم نتوانسته کمکی به او بکند. وقتی آدمی فکر کند که دو برابر آدم های دیگر مسئولیت دارد، معلوم است که دردش هم دوبرابر می شود و کارش به خون ریزی معده هم می کشد .
همسرم را دلداری دادم و با این که امشب نوبت او بود، گفتم غذا را من درست می کنم .
چون هیچ ات فاقی برای من نمی افتد، سعی می کنم موقع غذا درست کردن ات فاق کوچکی بیفتد. می خواستم کتلت درست کنم. همسرم تشکر کرد و همان جا نشست. سیب زمینی ها را رنده کردم، گوشت و تخم مرغ ها را هم اضافه کردم، بعد گفتم حالا بگذار این بار به جای زردچوبه، ادویه ای را که هندی ها و پاکستانی ها استفاده می کنند و اسمش ت ندوری است به کار ببرم. آن را بیشتر برای مرغ استفاده می کنند و رنگش قرمز مرکورکورمی است. گفتم خدا که نگفته این برا ی مرغ است، حالا من برای کتلت استفاده اش می کنم ببینم چه می شود. اما تا خانمم که هنوز همان جا، روی همان صندلی نشسته بود این را دید گفت: “نه نه! چه کار داری می کنی؟ اون که برا این کارا نیست ! “
گفتم: “می دونم! اما شاید خوب بشه.”
گفت: “چه اصراری داری همه اش کاری بکنی که هیش کی نمی کنه؟ “
از خیرش گذشتم .
پیمانه ی زردچوبه را برداشتم تا زردچوبه بریزم که گفت: “چه خبرته؟ آدم که نباید این قده زردچوبه بریزه !”
یک نوک قاش ق چای خوری ریختم، درش را بستم و گذاشتمش سر جاش .”
تا آمدم نمک بریزم باز صداش درآمد که: “تو آخرش فشار خون دچار همه مون می کنی! همیشه ب هت گفته ام
که اگه نمک غذا کم باشه چاره داره، اما اگه زیاد باشه چاره نداره.”
گفتم چشم و نصف پیمانه را خالی کردم .
دیدم مایه و ملاتش زیاد شده، خواستم یک تخم مرغ دیگر هم اضافه کنم که دیدم گفت: “من نمی دونم تو چه
اصراری داری که تو همه چی اغراق کنی. آخه چند دفعه به ات گفته ام تو کتلت فقط یه دونه تخم مرغ می زنن!”
با همان یک تخم مرغ مایه را خوب هم زدم، اما دیدم که به طرز عجیبی احساس بلاهت می کنم و باید یک
کاری بکنم. پس یک آبجو باز کردم و فوری مقداری از آن را تو مایه ریختم که دوباره صداش درآمد که: “ا ا ا ! این
چه کاریه که می کنی؟ “
گفتم: “مگه ندیدی تو فری گادللا )یک غذای دانمارکی که تا حدی شبیه کتلت است( هم آبجو می زنن که باد
کنه و پوک بشه؟ خب کتلت هم مث اونه دیگه .”
پا شد ایستاد و با غیظ و غضب گفت: “من که به این غذا لب نمی زنم” و از آشپزخانه رفت بیرون .
در هر حال اگر بتوانیم اسم این را یک ات فاق بگذاریم، باز هم ات فاقی است که برای او افتاد. یعنی هرچه فکر
می کنم می بینم که امروز هم اتفاقی برای من نیفتاد.

لینک نوشته به گویش لُری خرم آبادی

مسعود کدخدایی

 

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

پیمایش به بالا