بلوط های کهنه

شعری از: سپیده رئوفی نیا

———

بلوط های کهنه

آرامگاه ستایشگرانِ کاذب خویشند

و من

از وسعت ستایشهای ابریشمی صداقت

به حقارت این معبدهای زمخت

گره خورده ام

و هر روز

کلاله های ذهنم

از اجداد مفرقی ام هوار می کشند

و دستهایم

از برکات قهقرایی شان بیزار است

آری

“من به صورتی چاره ناپذیر به اینجا رسیده ام”

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

پیمایش به بالا