داستان

نه هميشه، گاهي او را مي بينم؛ بيشتر از سمت جنوب مي آيد؛ خميده، لنگان، آرام و سر در گريبان، انگار همه عمر با خودش حرف زده است. بار اول فکر کردم دارد در گوشي تلفن همراهش با کسي حرف مي زند. کسي در کار نبود؛ با خودش بود؛ دعا يا نفرين؟ نمي شد شنيد.

مثلا امروز شنبه بود و روز استراحت و تجديد قوا بعد از يکهفته کار، اما ارواح دلت حالا بشين تا بياد! اين کار پرداختن به گل و باغچه براي خانم ما از عبادت خدا هم واجبتر شده و يواش يواش دارد بيخ پيدا ميکند و غلط نکنم بصورت يک اعتياد خطرناک در ميآيد که البته

دیدی این حضرات «جنوب خبر»ی ها آن هفته چه بلائی سر نوشته من توی چاپ آوردند؟ عینهو که نارنجکی تو سینه نوشته پرت کرده باشند، هر جمله به سمتی گریخته بود و هر کلمه بجا و نابجا توی بغل سطری نشسته بود. خواننده خیال میکند که طرف اول نیم بطر جانی والکر سر کشیده بعد